Weltschmerz

Ik ben getrouwd, met een man, die mij nog dagelijks kan verwonderen. Als je het mij vraagt is hij de mooiste mens op deze aardkloot. Maar hé, tegen eenieder die zegt ‘mijn schatje ook’ zeg ik: helemaal waar, het is je van harte gegund. 🙂

Wij zijn tegenpolen, hij en ik.  Ik ben een denker/voeler, hij is een denker/doener.

Hij is een strijder, die idealen omzet in daden, en dat ook in de strijd om het bestaan weet in te voegen. Met hoge bergen en diepe dalen als gevolg. Die hoge bergen, daar hebben we allebei niet zoveel mee. Die zijn vooral leuk om te delen. Die diepe dalen zijn een les. Om fris en fruitig opnieuw te beginnen en te kijken hoe je het nog beter kunt doen.

Wij hebben twee kinderen. Twee tegenpolen.

Het zijn mooie mensen. Ik ben er blij mee dat wij dat aan de wereld hebben mogen schenken.

Beide kinderen kampen met weltschmerz.

Weltschmerz, letterlijk wereldpijn, is een uit de Duitse taal afkomstig woord dat voor het eerst als zodanig werd gebruikt door de Duitse schrijver Jean Paul Richter. Het verwoordt het gevoel van diepe droefheid en als pijnlijk ervaren melancholie ten gevolge van verdriet, ontstaan door de onvolmaaktheid van de wereld

De oudste, onze dochter, is een strijdster, die is vastbesloten op de een of andere manier bij te dragen, aan deze malle wereld. Ze is een schoonheid. Ik zie mensen zich omdraaien om haar na te staren. Zij ziet het niet. Zij is gefocust. Op maar één ding; waar kan ik mijn stempel drukken. Het kan anders en het moet anders.

De jongste, onze zoon, is anders. Op hem heeft het een verlammende werking, met alle ellende van dien. De wereld ligt in puin. Hij ziet alleen maar gekken om zich heen, op jacht naar geld, om wat? Om er twee weken per jaar even uit te mogen ontsnappen.

Ik zit hier, te typen. En ik weet het eerlijk gezegd niet zo goed. Wie is er sterker?

Diegene die de strijd blijft strijden.

Of

Diegene die de strijd staakt, en gewoon die pijn gaat zitten voelen.

Ik weet het gewoonweg niet. Ik zie hun discussie met elkaar. Ik zie hoe zij probeert om hem naar het strijdersvak te krijgen. ‘Kom’, zegt zij, ‘dit is de realiteit, en dat en dat kunnen we ermee’. En ik zie zijn worsteling, hij snapt haar heus wel. Maar hij is niet overtuigd van de zinvolheid van die strijd. Die realiteit is te pijnlijk, denk ik.

Ik weet niet wie er knapper of sterker is, degene die de strijd aangaat of degene die het aandurft om de pijn te gaan zitten voelen. Wat ik wel weet is dat ik uitgespeeld ben op dit terrein. Ik kan ze niet meer beschermen. Ik voel de pijn van de wereld en de nog sterkere pijn van het moeder zijn.

Het enige wat ik nog kan is beide steunen in hun ding. En volhouden dat ieders ding even waardevol is en er mag zijn.

De tijd zal het leren. Maar ik heb zomaar het gekke gevoel dat beide ideeën van even groot belang zijn.

In onze hoop voor de toekomst.